Mohammadou

Mohammadou is de kleinste, de zwartse en de grootste drukteschopper. Slechts 8 jaren oud is hij bovendien de jongste. Met zijn donkerbruine ogen en zijn zwarte kroeskrulletjes windt hij iedereen om zijn vinger.

Fietsen heeft hij hier in 2 dagen geleerd en voor zwemmen had hij net genoeg aan 3 weken.

Elke dag naar het zwembad fietsen was een dagelijkse oefening.

Halverwege de vakantie was hij echter in een onbewaakt ogenblik alleen naar het zwembad gefietst, een kleine 4 km bij ons vandaan. Ik wist van niets, had geen idee waar hij uithing ben, wetende hoe graag hij zwom, uiteindelijk op goed geluk richting zwembad gefietst maar kon hem ook op de uitgestrekte stukken nergens zien.

Alle varianten van ellende waren inmiddels in mijn hoofd de revue gepasseerd toen ik het terrein van het zwembad opreed.

Daar stond meneer, met een grote grijns op zijn gezicht naast zijn fiets, voor de ingang van het zwembad. Ik wist niet of ik boos of blij moest zijn.

“Waarom ben je zo maar weggefietst?” vroeg ik hem.Tja, dat ik dat nou niet begreep, hij wilde zwemmen. Zo eenvoudig was dat.

Ik probeerde hem uit te leggen dat ik me wel heeeeeeeel veel zorgen om hem gemaakt had. Verbaasd keek hij op. “Heel veel zorgen…….om mij? Waarom dan?”

Tja, hoe leg je dat een onbevangen kind uit. Ik vertelde dat ik bang was dat hij in een sloot gevallen was zonder dat hij kon zwemmen, dat hij verdwaald kon zijn of meegenomen door zomaar iemand”

“O……maar als dat dan gebeurd zou zijn, wat zou je dan doen?”

“Dan zou ik eerst heel hard huilen”

“Heel hard huilen….om mij?

Er verscheen een glimlach op zijn gezicht.

“Ja heel hard huilen….om jou”

Zijn glimlacht werd groter.

“Dus als er met mij iets zou gebeuren, zou jij heel hard huilen…om mij?”

Met een lach van oor tot oor greep hij mij met twee handen vast,,legde zijn hoofd tegen mij buik (hoger kon dit kleine mannetje niet komen) en vroeg, terwijl hij zich stevig tegen mij aanduwde: “En als ik het nou weer doe, ga je je dan weer zorgen om mij maken en weer huilen als er wat met mij gebeurt……

 

Oei, pedagogisch foute les. Ik zou me beslist weer zorgen maken en als er echt iets gebeurd zou zijn zou ik ongetwijfeld erg verdrietig zijn maar misschien was dat niet het goede moment om het dat uit te leggen.

“Nee” antwoordde ik, “Nee, dan word ik boos”

” Jammer……dan moet ik morgen maar iets anders doen”

Daarna rende hij naar de kassa, pakte onderweg de zwembroek van Youssef af, gaf 2 in de wegstaande fietsen een fatale zet, gooide zijn t shirt op de grond, opende met een grote Kong Fu sprong het hek van de ingang waar een moeder nog net op tijd haar peuter voor weg kon trekken en verdween ( zonder zwembandjes……grrrrr) in het zwembad.

 

Wat een ongelooflijke handenbinder was deze kerel, maar wat een gouden onbevangenheid nog diep van binnen.

Hoe lang zou dat nog stand kunnen houden?